erçin

Saçlar ağarmış mı dedin kuşlar ötüşüyor oysa yıl dokuzyüzaltmışyedi sapsarı bir istanbul sonbahar

Sonbahar çekti gitti uzaklara Ardarda yağan esintili yağmurlardan sonra Belleğimin penceresinden indiremedim seni İman tahtama dizdim Hatıralarla senden kalan binlerce resmi Akşam karanlığında gün yanığı yüzlerimiz Tıpkı ateşte yanan bir demet gül gibi Uzaktan seyrettim aylar var yüzünü Rüzgarlı sokakta yürüdüm bir başına Güller kopardım dağlardan verdim sana Uzun dikenleri doldu elime sonra çile verdin çektim Telaşı girdi göğsüme bir serçenin ama unutamadım on yedi nisanı

Mehtaptaki Gölge  ( ombre au clair de lune ) L ayık mı sana güneş ay E melim mehtaba çıkmak seninle Y alnız tek gölge olmak mehtapta L al olmak ağzı tutulmuşçasına A ncak doğayı dinlemek her şey susmuşçasına E klemek geceleri sabaha o gölge gibi R astlamadan hiç sarp kayalıklarına yaşamın G üllerin rengi değişirse biter mi hüznün gamın E lveda deyip gündüze  L aleler menekşeler topladığın düze E rişelim o sessiz engine aşktaki gölde N eden kırılsın mehtaptaki gölge

Akrostiş E melim aşk rüzgarına kapılıp  R astlamak bir çarpan gönüle Ç arpan kalbe sevgiye hasret İ nanıyor musun? N eden öyleyse hep kuşlar namelerini M artılar seslerini U zatmıyorlar S ensiz ülkeme T aa derinlerden bir lahza A şkla sevgiyle süslenen F eda edeceğim her şeyimi A şkıma varsa karşılık veren...

camların buğusuna karıştı işte gözyaşların burnunu çektin bir çocuk gibi ve öylece heykel oldun da sanki dondun da orta yerde kalakaldın gidiyorum işte ben oysa sen el bile sallayamadın ulan ankara garı dedim ulan millet meclisi ulan erçin dedim kendi kendime ulan sen öldün mü indim otobüsten gerisi sana kalmış şimdi dağlar lacivert şimdi dağlar lacivert şimdi dağlar... M.Erçin

bazıları durur zaman balyoz olur yelkovan vurur yüreğimin orta yerine dan dan dan dalarım bir uzak memlekette derine dalarım dalarım düşünürüm koyamam hiç bir şeyi yerine özlerim başkasın sen M.Erçin